Legendarny dowódca 2. kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”, instruktor harcerski, harcmistrz, żołnierz Szarych Szeregów, najmłodszy kapitan w szeregach Armii Krajowej. Jego konspiracyjny pseudonim powstał z przestawienia dwóch pierwszych sylab nazwiska na cześć jego ojca – Pawła Romockiego ministra kolei i ministra komunikacji, posła na Sejm, który używał go w czasie niepodległościowej konspiracji, w latach zaborów.

Uczęszczał do Męskiego Gimnazjum i Liceum Towarzystwa Ziemi Mazowieckiej, gdzie na tajnych kompletach uzyskał maturę z wynikiem bardzo dobrym. W szkole dołączył do 21. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. gen. Ignacego Prądzyńskiego. Student tajnej Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie do 1943 r. Studia przerwał, aby całkowicie oddać się działalności podziemnej.

Pracę konspiracyjną rozpoczął w sierpniu 1940 roku w ramach młodzieżowo-wychowawczej organizacji „Przyszłość” („Pet”), powstałej z inicjatywy Bolesława Srockiego, której ideologiem i głównym kierownikiem był jego cioteczny brat – Stanisław Leopold „Rafał”. Andrzej „Morro” kierował kołami mokotowskimi „Pet-u” angażując w ich pracę swoich szkolnych kolegów, oraz młodszego brata Janka ps. „Bonawentura”.

W 1941 roku, po włączeniu się „Petu” w prace Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”, Andrzej wraz z kolegami przeszedł do tej kierowanej przez Aleksandra Kamińskiego organizacji. Rok później, po włączeniu się „Petu” do Szarych Szeregów, znalazł się w Hufcu Południe warszawskich Grup Szturmowych dowodzonym przez Jana Bytnara w 4. drużynie „Sad 400”, w której objął przywództwo. W ramach GS przeszedł podstawowe szkolenie dywersyjne i bojowe. Ukończył kurs podharcmistrzowski, tzw. „Szkoła za lasem” i przybrał wówczas pseudonim instruktorski Kuguar Filozof.

Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola” z trzecią lokatą, gdzie uzyskał stopień plutonowego podchorążego. Po utworzeniu batalionu „Zośka” został dowódcą II plutonu 2. kompanii „Rudy”, a następnie mianowany dowódcą tej kompanii. W okresie konspiracji wziął udział w licznych akcjach tj: „Akcja Gołąb” mającej na celu wysadzenie pociągu z niemieckimi żołnierzami wracającymi z frontu wschodniego, „Akcja Sieczychy”, której celem był niemiecki posterunek graniczny, „Akcja Wilanów” jako dowódca grupy streifa, atakującej niemiecki posterunek, „Akcja Lornetki” jako obserwator w akcji zdobycia lornetek polowych.

W Powstaniu Warszawskim jako dowódca 2. kompanii „Rudy” i zastępca dowódcy batalionu Ryszarda Białousa przeszedł cały szlak bojowy Zgrupowania Radosław od Woli poprzez Stare Miasto – Śródmieście aż po Czerniaków, wyróżniając się w czasie walk bezkompromisowym działaniem, szybkim podejmowaniem decyzji, odwagą oraz pewnością siebie.

Do legendy przeszło Przebicie do Śródmieścia ok. 60-osobowej grupy Powstańców, która górą ze Starego Miasta przez Ogród Saski przeszła do Śródmieścia, głównie dzięki pomysłowości – rannego wówczas w twarz – Andrzeja „Morro”. Zginął na Górnym Czerniakowie podczas lądowania żołnierzy 1. Armii Wojska Polskiego tzw. berlingowców trafiony w serce prawdopodobnie przez niemieckiego snajpera.

Odznaczony 2x Krzyżem Walecznych, Krzyżem Orderu Virtuti Militari V klasy, pośmiertnie Krzyżem Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.

Pochowany został w kwaterze batalionu „Zośka” na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie pomiędzy swoim młodszym bratem Jankiem Romockim ps. „Bonawentura”, a bratem ciotecznym Stanisławem Leopoldem ps. „Rafał”.